In dit schrijven aan onze advocaat deelt curator Haafkes, specialist insolventierecht Insolad, ons mede dat hij “best bereid is te gaan zoeken” maar nu wel tegen vergoeding… De curator was oorspronkelijk verantwoordelijk het faillissement te laten plaats vinden. Als hij naar ons geluisterd had op 25 september 2002 toen wij hem gedocumenteerd het continue proces in frauduleus handelen van Plattje en Leusink, het financieel draineren van Prowi Korver, de oorzaak van het faillissement, onder zijn aandacht brachten en hij deze informatie achteloos wegwuifde. Haafkes had toen alleen tijd en aandacht voor Plattje en Leusink en hielp hen zo snel mogelijk in het zadel van hun doorstart Prowi Vof. In 2005 pas, toen wij samenwerkten met de FIOD in het oplossen van deze zaak, liet de curator een vorm tot bereidheid zien met ons samen te willen werken en bereid te zijn te “separeren” (in beslag nemen van) administratie bij en van Prowi Vof. Maar dat was wel meerdere jaren nadat hij de verbrekers in het zadel had geholpen. Hij wilde wel nog even wachten met separeren totdat het FIOD haar onderzoeken compleet had gemaakt.
Wij verkregen alle onderzoeken van de FIOD en hebben wij uiteindelijk in 2019/2020 nieuwe doorslaggevende feiten, informaties en omstandigheden verkregen.
Daarnaast overhandigde de curator zijn vrijwel complete administratie aan ons pas eind januari 2015. De curator wilde zeker zijn dat zaken verjaard waren…
Rechtssysteem
Een rechtssysteem welke door verjaring verbrekers in staat stelt onder hun straf uit te komen is eigenlijk geen rechtsysteem. Eén van de gedachten achter het hanteren van verjaring is dat zaken na lange tijd vaak heel moeilijk te bewijzen zijn. Vaak is het echter zo dat bewijsmateriaal pas in de loop der jaren na het misdrijf verkregen wordt mede door het weghouden van informaties, of het onmogelijk maken en ernstig vertragen van onderzoeken, door de verbrekers. Of denk maar aan DNA technieken die nu pas bruikbaar worden in opsporingen. Verbrekers worden vaak onvoorzichtig na een bepaalde periode en publiceren en praten over hun misdrijven of krijgen onderling een meningsverschil, etc. Het vergaren van informatie voor het slachtoffer is dan ook vaak een voortschrijdend proces voor hen. Faillissementsfraude is een ernstig vergrijp waar de slachtoffers vaak de rest van hun leven de consequenties van ondergaan. De veroorzakers van faillissementsfraude zijn vaak zeer geslepen karakters welke ook hun voorbereidingen hebben getroffen voor na het faillissement. De wet biedt vrijwel geen bescherming in deze aan de faillissements- slachtoffers, maar schilderen deze vaak af als tweederangsburgers en paria’s. Dit laatste wordt wel bewezen door hoe wij in deze door deze curator behandeld zijn geworden; als paria’s en uitschot.
In Engeland kunnen alleen “summary offences”, ofwel de lichtere vergrijpen verjaren. “Indictable offences” ofwel de zware misdrijven worden behandeld door de Crown Court en kunnen niet verjaren. Dit volgens de redenering dat die vervolging uitgaat van de Kroon en dat er tegen de Kroon geen enkel tijdsverloop kan worden tegengeworpen: nullum tempus occurit regi. Wij hebben toch ook een kroontje?
Ik ben best bereid te gaan zoeken
